Το Φουγάρο υποδέχεται τρεις σπουδαίους ηθοποιούς και δύο εξαιρετικούς συντελεστές σε μια μοναδική παράσταση.

Γιώργος Βέλτσος
Σχέδιο για Ηλέκτρα - Σχέδιο για Ιφιγένεια
Πρώτο Σχεδίασμα
3,4,5 & 11,12,13 Ιουλίου - Βιβλιοθήκη Ανθός


Το Φουγάρο υποδέχεται μια ξεχωριστή θεατρική εμπειρία για έξι παραστάσεις στη Βιβλιοθήκη Ανθός. Η παράσταση βασίζεται σε δύο Σχέδια του Γιώργου Βέλτσου με πρόφαση την Ηλέκτρα, την Ιφιγένεια και τον Ορέστη.

Μία performance για τη γλώσσα εκείνων που τράβηξαν τη σκανδάλη
Η Ηλέκτρα, ο Ορέστης, η Ιφιγένεια: «Πώς επιβιώνουν τόσων θανάτων;»
Μπορεί η θεατρική αποκέντρωση να πάψει να είναι ουτοπία;

Η Ηλέκτρα Νικολούζου, ο Κώστας Βασαρδάνης και η Αιμιλία Βάλβη μιλούν τους ήχους μιας γλώσσας που απορεί. Κινούνται πάνω στη χορογραφία των λέξεων. Ζωγραφίζουν τα σχέδιά τους στην άμμο. Κινούνται μέσα σε μία βιβλιοθήκη. Απειλούνται από το φως των προβολέων, τα βιβλία, τον συγγραφέα. Έξω η έρημος επεκτείνεται. «Πού νά ‘ξεραν πως τους φέρνουμε την πανούκλα».

Σχέδιο για Ηλέκτρα - Σχέδιο για Ιφιγένεια / Πρώτο Σχεδίασμα

Κείμενα: Γιώργος Βέλτσος

Σκηνοθεσία - μουσική/ηχητική επιμέλεια: Γιάννης Λεοντάρης

Παίζουν: Ηλέκτρα Νικολούζου, Κώστας Βασαρδάνης, Αιμιλία Βάλβη

Παραστάσεις: 4,5,6 και 11,12,13 Ιουλίου, στις 21.30

Εισιτήρια: 8 ευρώ / 5 ευρώ (μειωμένο)

Κρατήσεις θέσεων: Βιβλιοθήκη Ανθός 27520.47380, info@fougaro-library.gr

Ο Γιώργος Βέλτσος σημειώνει:

Δεν είναι μόνο τα τρία πρόσωπα σε κατάσταση διεγερτικής καταληψίας καθώς «σωμάζουν» στους τρεις ηθοποιούς αλλά και ο συγγραφέας τους σ’ εκείνη την ενδιάμεση κατάσταση ενσωμάτωσης μεταξύ άνδρα και γυναίκας, ηθοποιού και υπνοβάτη που επιθυμεί, ενώ δεν θέλει, να βρεθεί στη σκηνή, παρά την προτροπή του σκηνοθέτη.

Έγραψα έναν διπλό διάλογο με το ακατανόμαστο: την ψύχωση. Έγραψα, «στη σφενδόνη», το όνομα «Ορέστης» με τον τρόπο του Γιώργου Σεφέρη. Αλλά δεν ιστόρησα καμία ιστορία εκτός της ιστορίας της γλώσσας μου που χειμάζει στα λόγια της Ηλέκτρας της Ιφιγένειας και του Ορέστη καθώς περιπλανώνται στα ερείπια αυτού που κάποτε ήταν ένα εργοστάσιο αισθημάτων.

Ο Γιάννης Λεοντάρης σημειώνει:

Το κείμενο του Βέλτσου δεν έχει νόημα, είναι νόημα. Δεν υπάρχει λοιπόν τίποτα για να αποδώσει η παράσταση και ο ηθοποιός. Το κείμενο δεν προσφέρει πρώτο επίπεδο ανάγνωσης στον αποδέκτη του. Είναι μία ακτινογραφία του εαυτού του. Αδύνατον να ενσαρκωθεί από τον ηθοποιό καθώς είναι σάρκα. Αδύνατον να αποκαλυφθεί από την παράσταση γιατί είναι εξαρχής εκτεθειμένο. Το μόνο που μπορεί η παράσταση είναι να γεννήσει ένα νέο νόημα δίπλα στο ρημαγμένο κείμενο, δηλαδή, αναπόφευκτα, να το προδώσει. Με ήχους, εικόνες, όπλα, συμβάντα. Διατηρώντας το άθικτο.