Toυ ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ
Και όταν λέμε Mac Donald δεν εννοούμαι τη γνωστή αλυσίδα καταστημάτων αλλά των πρώτο Εργατικό πρωθυπουργό της Μεγάλης Βρετανίας.Για όσους δε θυμούνται, να υπενθυμίσουμε την ιστορία του:
Το 1922 , το Εργατικό Κόμμα, με ηγέτη τον MacDonald ,αντικατέστησε το Φιλελεύθερο Κόμμα στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και 2 χρόνια αργότερα σχηματίζεται η πρώτη Εργατική κυβέρνηση, με υποστήριξη των Φιλελευθέρων, η οποία διήρκεσε εννέα μήνες.
Το 1929 το Εργατικό κόμμα κερδίζει τις εκλογές με αιτήματα να σταθεροποιήσει τα μεροκάματα, να καταργήσει τον αντισυνδικαλιστικο νόμο του 1927 και να εθνικοποιήσει την ανθρακοβιομηχανία, τις μεταφορές και την ασφάλιση. Είναι η εποχή της Μεγάλης κρίσης. Οι πιέσεις στη κυβέρνηση από το μονοπωλιακό κεφάλαιο είναι τρομακτικές. Η κυβέρνηση δεν τηρεί τις προεκλογικές της δεσμεύσεις με το επιχείρημα του «έλεγχου των αναγκών». Όμως η αστική τάξη, ενθαρρυμένη από τη στάση υποχώρησης, απαιτεί επιπλέον «αποφασιστικά μέτρα».
Μια ειδική κυβερνητική επιτροπή συνιστά αύξηση των έμμεσων φόρων και περικοπές των δημοσίων δαπανών.
Στη χώρα ξεσπούν διαδηλώσεις και τα απλά μέλη του Εργατικού κόμματος, αλλά και πολλά του στελέχη, στηρίζουν ένα κίνημα συλλογής υπογραφών κατά των μέτρων. Ακόμη και υπουργοί τάσσονται κατά των προτάσεων.
Το 1931, ο MacDonald σχηματίζεται μια εθνική κυβέρνηση στην οποία συμμετέχουν μόνο δύο από τους του Εργατικούς, ενώ η πλειοψηφία των βουλευτών που τη στηρίζει προέρχεται από τους Συντηρητικούς . Ο MacDonald διαγράφεται από το Εργατικό Κόμμα, για προδοσία.
Η «εθνική κυβέρνηση» που σχηματίζεται οδηγείται σε τέτοια αδιέξοδα, ώστε ο ίδιος ο MacDonald ομολογεί την «περίεργη θέση του να είναι μεταξύ των ηγετών ενός κόμματος στο οποίο δεν ανήκουμε και να έχουμε την η ευθύνη για μια πολιτική που δεν μπορούμε να ελέγξουμε».
Ευτυχώς η ιστορία επαναλαμβάνεται μόνο ως φάρσα. Και προφανώς η ήδη ιστορική φάρσα ωςσουρεαλιστικό ανέκδοτο.
Η απόφαση της ΠΓ για τις «κόκκινες γραμμές» υποδεικνύει ότι όσα κέντρα κατασκευάζουν σενάρια για μια «ρεαλιστική» πλην έντιμη κυβίστηση, που θα περιλαμβάνει και μια νέα , με νέους εταίρους, συγκατοίκηση , θα βρεθούν προ πολλών εκπλήξεων.
Κανείς δε μπορεί να αγνοεί το κόμμα. Και τη βούληση των μελών, των οπαδών. Και τις προεκλογικές δεσμεύσεις.
Η ρήξη, από την άλλη, είμαι μια πολιτική διαδικασία πρώτα απ΄ όλα και όχι ένα τεχνοκρατικό εγχείρημα. Απαιτεί κοινωνικά και πολιτικά υποκείμενα να τη στηρίξουν.
Ήδη κυοφορούνται πολιτικά «εναλλακτικά σενάρια». Το Αριστερό Ρεύμα στοχοποιείται ολοένα και περισσότερο από τα media των παρακοιμωμένων. Δύσκολο να καταλάβουν ότι το πρόβλημα δεν είναι μερικοί lafazanistas, ούτε το «κόμμα-βαρίδι» αλλά ένα ολόκληρο κοινωνικό σώμα , που με όχημα το ΣΥΡΙΖΑ ακούμπησε την ελπίδα. Και τώρα είναι δύσκολο να μπει ξανά ο άνεμος στο ασκί του.
Παρασκευή 15 Μαίου 2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου