Μία ιστοριούλα, λίγο παραφρασμένη, επικείμενων και εκλογών:

Που λέτε λοιπόν παιδιά, άφησα για μία εβδομάδα νηστικό το σκύλο μου. Ετσι δημιούργησα μεγάλο πρωτογενές πλεόνασμα σε σκυλοτροφή (δεν εννοώ τα Friskies, αυτά είναι και πανάκριβα ...). Βλέπετε, ξέμεινα από παραδάκι και έπρεπε να κάνω περικοπές, για να βολέψω κάποιες οικονομικές δυσκολίες (και ατασθαλίες) μου.

Απόψε όμως, αναγκάστηκα και του έβαλα μία καλή μερίδα φαγητού στο μπολάκι του. Τον τάϊσα το σκύλο, όχι για να μην ψοφήσει (τον βαρέθηκα εξάλλου), αλλά φοβήθηκα, μη λυσσάξει o μούργος από την πείνα και με κατασπαράξει ζωντανό.

Που να δείτε τώρα, πως κουνάει την ουρά του, από τη χαρά του, ο κακομοίρης. Συνεχίζει να με θεωρεί εξαιρετικό φίλο και καλό αφεντικό του, μου γλείφει διαρκώς το χέρι, μου κάνει χαρούλες, κλπ. Ολα ωραία και καλά, περασμένα-ξεχασμένα !

Θα μου πείτε τώρα εσείς: … «εντάξει, ζώο είναι, δεν έχει και πολύ μυαλό. Αντε τώρα να καταλάβει ο σκύλος, ότι εγώ, που το παίζω αφεντικό και προστάτης του, είμαι βρωμιάρης και παλιοτόμαρο. Σιγά μην πάρει χαμπάρι ο Τζακ, ότι εμένα καρφάκι δεν μου καίγεται γι’ αυτόν, απλά, ενίοτε, τον χρειάζομαι το φουκαρά (π.χ. για να γαυγίζει και να με προειδοποιεί, όταν πλησιάζει κάποιος παρείσακτος τα βιλαέτια μου)». Μεταξύ μας μάλιστα, καλύτερα να τον ξεφορτωνόμουν τον κοπρίτη.

Στην παραπάνω συμπεριφορά του σκύλου υπάρχει μία ψυχρολογική απάντηση-εξήγηση:
ΖΩΟ ΕΙΝΑΙ, έτσι σκέφτεται και αντιδρά.

Ταυτόχρονα όμως, να μην προβληματίζεστε καθόλου για τη νοημοσύνη του σκύλου μου, γιατί οι άνθρωποι είναι χειρότερα ζώα. Και αν έχετε την παραμικρή αμφιβολία γι' αυτό, περιμένετε μέχρι το Μάϊο και θα δείτε. Θα δείτε, πόσοι μαλάκες (ζωντόβολα, τουτέστιν δίποδα ζώα), θα τρέξουν να ψηφίσουν την κυβέρνηση, επειδή θα δώσει σ' αυτούς τους μαλάκες ένα κομμάτι ψωμί, από τα χιλιάδες καρβέλια που έκλεψε μέχρι σήμερα, από τους εν λόγω μαλάκες και τα παιδιά τους (που αναγκάζονται τώρα να μεταναστεύσουν, για να επιβιώσουν), ταΐζοντας για 35 χρόνια, μέσα σε χρυσά μπολάκια τα κοπρόσκυλά της.