Τα δύσκολα τώρα αρχίζουν

Ξεκινά λοιπόν η διαπραγματευτική διαδικασία προς επίλυση του κυπριακού, σε μία περίοδο όπου, μνημονιοκρατούμενες, Κύπρος και Ελλάδα βρίσκονται κάτω από τεράστια οικονομικά προβλήματα και πίεση, και είναι ευάλωτες σε .....

εκβιασμούς.
Το αυτό ισχύει και για μέρος του πολιτικού τους προσωπικού.

Υπάρχουν ζωηρές ενστάσεις στη Λευκωσία, κατά πόσο ο πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης και η εντός προεδρικού μεγάρου ομάδα συνεργατών του (όλοι τους σεσημασμένοι Ανανιστές) θα μπορέσουν να διαπραγματευτούν σθεναρά, ήδη δέσμιοι ενός αφόρητα θολού και εποικοδομητικά ασαφούς κοινού ανακοινωθέντος.

Με την ξεκάθαρη παραπομπή στο έγγραφο Ντάουνερ και τις περιβόητες συγκλίσεις του, ο πρόεδρος Αναστασιάδης δέχθηκε ακριβώς το αντίθετο από αυτό που όφειλε: Εγκλώβισε τη διαδικασία σε μια μονοπωλιακή διαχείριση από τον αμερικανοβρετανικό παράγοντα, κρατώντας μακριά χώρες-σταθερούς υποστηρικτές της Κύπρου στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ: Ρωσία, Γαλλία και Κίνα.

Αυτή είναι η βασική μομφή του του καταλογίζει το κεντρογενές (ΕΔΕΚ, ΔΗΚΟ, ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ) απορριπτικό μέτωπο, πέρα από την αποδοχή για το κοινό ανακοινωθέν.

Μια πρώτη ανάγνωση του κοινού ανακοινωθέντος, το οποίο βρίθει από ασάφειες και αμφισημίες, δείχνει πως τα αποκαλούμενα «τρία singles» (μία κυριαρχία, μία ιθαγένεια και μία διεθνής προσωπικότητα), εξουδετερώνονται από ρητές αναφορές που ικανοποιούν πλήρως τις τουρκικές θέσεις. Περνάει στο κείμενο η πάγια τουρκική επιδίωξη για αναφορά στη διαφορετική ακεραιότητα (integrity) της κάθε κοινότητας. Στον σεβασμό της διαφορετικότητας των δυο κοινοτήτων, έχει προστεθεί και ο ανύπαρκτος μέχρι σήμερα όρος της διαφορετικής ακεραιότητας (distinct integrity).

Η αναφορά σε άλυτες πτυχές παραπέμπει στις λεγόμενες συγκλίσεις (στην πραγματικότητα μονομερείς υποχωρήσεις) Χριστόφια-Ταλάτ. «Άλυτες πτυχές», γιατί προφανώς υπάρχουν και αυτές που έχουν λυθεί, και αυτές είναι οι συγκλίσεις Ντάουνερ. Αυτό καταστρατηγεί και την δήθεν αρχή ότι τίποτε δεν έχει συμφωνηθεί εάν δεν συμφωνηθούν όλα! Κάποια είναι ήδη συμφωνημένα και δοσμένα!

Η αναφορά σε μία κυριαρχία εξουδετερώνεται από το ότι αυτή θα πηγάζει/απορρέει από τις δύο κοινότητες. Όχι αδιαίρετα από τον λαό, όπως περιγράφεται σε όλα τα συντάγματα του πλανήτη. Και εφόσον η κρατική κυριαρχία στο νέο μόρφωμα πηγάζει εξίσου από τις δυο κοινότητες, άμεσα η τουρκοκυπριακή κοινότητα (από κοντά και οι έποικοι) μετατρέπεται σε «κυρίαρχο τουρκοκυπριακό λαό». Αυτό άλλωστε επιβεβαιώνεται και από τα ξεχωριστά ταυτόχρονα δημοψηφίσματα.

Η αναφορά σε μία ενιαία κυπριακή ιθαγένεια εξουδετερώνεται από την πρωτότυπη παρείσφρηση εσωτερικών ιθαγενειών στο ε/κυπριακό και στο τ/κυπριακό συνιστών κράτος. Άκρως επιβαρυντική είναι και η συνεχής αναφορά σε συνιστώντα κράτη (constituent states) ενώ δεν υπάρχει καμιά αναφορά ότι το νέο μόρφωμα θα είναι συνέχεια της Κυπριακής Δημοκρατίας. Γενικά, καμία άλλη πτυχή του κυπριακού όπου οι ελληνικές θέσεις είναι ισχυρές (εδαφικό, προσφυγικό) δεν αναφέρεται στο κείμενο.

Θυμίζουμε πως στις συγκλίσεις Ντάουνερ μένει ανοιχτή μεταξύ πολλών άλλων και η παραχώρηση στα 70 εκ. πολίτες της Τουρκίας του δικαιώματος της ελεύθερης εγκατάστασης, ιδιοκτησίας και διακίνησης σε ολόκληρη την Κύπρο, αμέσως μετά τη λύση και ανεξαρτήτως ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ! Δίνεται στην ουσία η δυνατότητα στην Τουρκία να εποικίσει και σταδιακά να εκτουρκίσει, με νόμιμο τρόπο, ολόκληρη την Κύπρο! Αυτό ήταν πάγια τουρκικά απαίτηση, προς εξισορρόπηση του νομίμου δικαιώματος εγκατάστασης Ελλαδιτών στην Κύπρο, ως πολιτών της ΕΕ (στην ελεύθερη Κύπρο ζουν σήμερα πάνω από 50.000 Ελλαδίτες).

Σύμφωνα με διπλωματικές πηγές, οι Αμερικανοί έχουν πάρει από τους Βρετανούς στα χέρια τους τις εξελίξεις και έχουν ήδη καταστρώσει δύο σχέδια δράσης: Το πρώτο προβλέπει διαπραγμάτευση εξπρές και συμφωνία πριν τις ευρωεκλογές του Μαΐου. Το δεύτερο και εναλλακτικό σχέδιο επιθυμεί μια πιο συντηρητική διαδικασία με στόχο μια συμφωνία το φθινόπωρο, μετά τις τουρκικές εκλογές.

Οι ΗΠΑ αυτή τη φορά στεγανοποιούν τη διαδικασία, για να μην υποστούν νέο 2004.

Προωθούν την απομάκρυνση του Αλεξάντερ Ντάουνερ, ώστε να ικανοποιήσουν τις ανησυχίες τη Λευκωσία προς το πρόσωπο του διαμεσολαβητή του ΟΗΕ.

Οι Αμερικανοί, προσανατολίζονται στο να δώσουν κάποιας μορφής εγγύηση για τα κυρίαρχα δικαιώματα της νέας «ενωμένης» Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΑΟΖ της και για τη αξιοποίηση των ενεργειακών πόρων. Αυτά, θεωρητικά!. Γιατί έργοις ήδη απαιτούν πάγωμα σε ό,τι έχει να κάνει με το φυσικό αέριο. Η θέση των ΗΠΑ, παρασκηνιακά έχει μεταφερθεί στη Λευκωσία: Φυσικό αέριο, μετά τη λύση! Και μόνον μέσω Τουρκίας!

Η ΕΕ από πλευράς της, αντί να επιμείνει στο κοινοτικό κεκτημένο και την εφαρμογή των αξιών της στο νέο κράτος, ωθείται από Λονδίνο και Ουάσινγκτον να συμμετάσχει στην παροχή οικονομικών κινήτρων, όχι μετά τη λύση αλλά παράλληλα με τη διαπραγμάτευση, ώστε να «φτιαχτεί κλίμα».

Επανενεργοποιείται η οικονομική διάσταση της πλατφόρμας του ΝΑΙ στο σχέδιο Ανάν, για να καλλιεργήσουν θετικά αισθήματα στην ελληνική κοινή γνώμη. UNOPS, USAID, PRIO, από κοινού με τα εμπορικά και βιομηχανικά επιμελητήρια της ελεύθερης και κατεχόμενης Κύπρου, άρχισαν την προπαγάνδα για τα οικονομικά οφέλη της λύσης. Άρχισε ήδη, λόγοις, να βρέχει δολάρια. Ο πόθος Άγγλων και Τούρκων να σπάσουν την εθνική συνείδηση των Ελλήνων της Κύπρου, θα επιχειρηθεί να περάσει τώρα με άφθονα δολάρια, υπό την επίβλεψη των γνωστών ΜΚΟ που πρωταγωνίστησαν για την επιβολή του σχεδίου Ανάν.…

Στη λογική αυτή, μεγάλα αμερικανικά και ισραηλινά κεφάλαια ετοιμάζονται να μετατρέψουν τη νεκρή σήμερα Αμμόχωστο σε Las Vegas της ανατολικής Μεσογείου. Τεράστια casino resorts, εν μέσω άφθονων δολαρίων, θα εξυπηρετήσουν το όραμα της μεταεθνικής Κύπρου: Εξαγνισμός και «ολική επαναφορά» των Τούρκων, αλλά και απεθνοποίηση των Ελλήνων. Η ιστορική πόλη του Ευαγόρα, θεματοφύλακας και κιβωτός της ελληνικής ιδέας στην Κύπρο για αιώνες, θα καταντήσει κέντρο ξεπλύματος χρήματος και συνειδήσεων. Η «νέα Αμμόχωστος» θα είναι το πιλοτικό πρόγραμμα, το «θερμοκήπιο» όπου θα παραχθεί το νέο, μεταλλαγμένο είδος απεθνοποιημένων Κυπρίων.

Οι Βρετανοί, μέσω της συμφωνίας που υπέγραψε μαζί τους ο Αναστασιάδης στο Λονδίνο στις 15 Ιανουαρίου, προωθούν από πλευράς τους την μετεξέλιξη των βάσεών τους στην Κύπρο σε πρόπλασμα κράτους. Με δέλεαρ κάποια οικονομικά οφέλη για τους Έλληνες ιδιοκτήτες γης που βρίσκονται εντός των ορίων των βάσεων, τονίζεται ρητώς στη συμφωνία (εδώ είναι η μεγάλη παγίδα) πως «όλοι οι Ευρωπαίοι πολίτες που έχουν το δικαίωμα ιδιοκτησίας και εγκατάστασης στην Κυπριακή Δημοκρατία ως χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποκτούν αυτά τα δικαιώματα και στο έδαφος των βάσεων».
Αυτή η πρόνοια δεν μπήκε καθόλου τυχαία από τους Βρετανούς. Θα επιτρέψει «νόμιμα» να εγκατασταθεί μεγάλος αριθμός Βρετανών πολιτών εκεί (Ευρωπαίοι πολίτες είναι και οι Άγγλοι), ώστε να αλλοιωθεί ο ελληνικός πληθυσμός, και να γίνουν αυτοί πλειοψηφία σε λίγα χρόνια.
Τι θα εμποδίσει τη Βρετανία όταν το αποφασίσει μετά από 10-15 χρόνια, με μια νέα πληθυσμιακή σύνθεση στις βάσεις, να προχωρήσει σ’ ένα δημοψήφισμα ανάμεσα στους κατοίκους αυτών των περιοχών για το μελλοντικό καθεστώς τους;
Το προβλέπει η «Λευκή Βίβλος» τους, μιλώντας για αυτοδιάθεση των Βρετανών κατοίκων υπερπόντιων περιοχών! Έτσι θα δημιουργηθεί πρόπλασμα κράτους, ένα νέο Γιβραλτάρ. Ασχολείται κανείς στα ΥΠΕΞ Αθήνας και Λευκωσίας με αυτό το ζοφερό ενδεχόμενο τριχοτόμησης της κατά τα άλλα «ενωμένης» Κύπρου; Αμφιβάλλουμε…

Και η Αθήνα; Ο κυπριακός Ελληνισμός περιμένει «κάτι» παραπάνω. Στα συν του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά η αναφορά στη ανάγκη διενέργειας δημοψηφισμάτων. Την ώρα που θα κρίνονται όλα, ελπίδα όλων στο νησί θα είναι να μην οχυρωθεί η Αθήνα πίσω από ανέξοδα λόγια «συμπαράστασης», ως συνήθως. Γιατί εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ερμαφρόδιτη ένωση Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων σε ένα μεταεθνικό κράτος-πειραματόζωο. Η Κύπρος του 2030, τριχοτομημένη, με την γονατισμένη Ελλάδα απούσα, ελάχιστα θα θυμίζει τη σημερινή.
Αβίαστα προκύπτουν τα μείζονα ερωτήματα και προκλήσεις:

- Πως αντιλαμβάνονται Μαξίμου και ΥΠΕΞ τη θέση και τις ευθύνες της Ελλάδας; Αν η εξωτερική πολιτική «βολεύεται» από μια ελληνική έκλειψη από την ανατ. Μεσόγειο, έχουν συνυπολογιστεί οι εθνικές συνέπειες; Θέλουν να κρατηθούν ζωντανές εθνικές υποθήκες στην Κύπρο, ή αποφάσισαν γεωστρατηγική απόσυρση προς δυσμάς;

- Αν η Κύπρος γίνει ένα ελεγχόμενο από την Τουρκία μόρφωμα, πώς θα συνεχίσει τη συμμαχία της με το Ισραήλ; Είναι σαφές ότι η Άγκυρα θα προβάλλει σοβαρά εμπόδια στην συνέχιση μιας κυπρο-ισραηλινής αμυντικής συμμαχίας εναντίον της Τουρκίας. Αντιλαμβάνεται ο καθείς ποια θα είναι η εξωτερική πολιτική ενός τέτοιου «κράτους».

- Θα δεχθεί η Ελλάδα (αλλά και το Ισραήλ) μέσα από μια λύση-διάλυση του κυπριακού κράτους, έναν «ενεργειακό Αττίλα»; Η υπόθεση συνδέεται με την συνολική μεθόδευση για ενιαίο ενεργειακό μπλοκ ΗΠΑ-Τουρκίας-Αζερμπαιτζάν-Ισραήλ, με Ελλάδα και Κύπρο σε ρόλους ανθυποκομπάρσων. Εδώ πρέπει να επιδιωχθεί μια ελληνική πρόταση, με την Τουρκία εκτός.

- Με την ειρηνική εισβολή εκατομμυρίων Τούρκων στο νέο κράτος, το ακραίο σουνιτικό Ισλάμ της Τουρκίας θα εισέλθει ανεμπόδιστα, αλλοιώνοντας και τον (ακόμα) ελεύθερο νότο. Η Κύπρος όπως την γνωρίζαμε μέχρι σήμερα, ένα ελληνικό-χριστιανικό κράτος, θα πάψει να υπάρχει και θα αποξενωθεί από την Ελλάδα. Αυτό μπορεί να εξυπηρετεί την πολιτική ακηδία του αθηναικού μικροελλαδισμού, αλλά όχι μια πανεθνική στρατηγική ανάτασης του Ελληνισμού συνολικά.

Για τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά προσωπικά, εμφανίζεται μια σπάνια ευκαιρία πολιτικής αναβάπτισης, μετά τις μνημονιακές παλινδρομήσεις και μεταλλάξεις. Η Κύπρος και το βαρύ της φορτίο, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο κηλίδωσε μεγάλα πολιτικά ονόματα: Από τον Ευάγγελο Αβέρωφ των συμφωνιών της Ζυρίχης και τον δικτάτορα Παπαδόπουλο που απέσυρε την μεραρχία από το νησί, μέχρι τον Κωνσταντίνο Καραμανλή του «η Κύπρος είναι μακριά» και τον Κώστα Σημίτη του φιάσκου των S-300.

Επειδή η Ιστορία επαναλαμβάνεται (στο κυπριακό όχι ως φάρσα αλλά ως πικρό δράμα σύμπαντος του Ελληνισμού), στη Μεγαλόνησο παραμένει ισχυρή η πεποίθηση πως στις κρίσιμες ώρες που ζυγώνουν, το εθνικό κέντρο θα συμπεριφερθεί όχι ως «εθνική μητριά» αλλά, πρωτοστατούντος του πρωθυπουργού, ως ενεργό εθνικό υποκείμενο, που θα ακυρώσει τους σχεδιασμούς που ξεκίνησαν. Αφήνοντας παράθυρο για κάτι καλύτερο στο μέλλον, με Ελλάδα και Κύπρο σε καλύτερες θέσεις και τη συνολική τους ισχύ δυνατότερη.