Το σπίτι μου είναι πολύ κοντά στο ρέμα. Από νωρίς το απόγευμα της Κυριακής μπορούσαμε να ακούσουμε τον υπόκωφο ήχο των λασπωμένων νερών που κατρακυλούσαν ορμητικά προς τη θάλασσα. Αμέσως θυμηθήκαμε τα πρόσφατα γεγονότα της Ρόδου. Μπα, αποκλείεται, είπαμε. Απλώς δεν είχε καθαριστεί επιμελώς η κοίτη του ποταμού κι έχουμε φουσκονεριά.
Τι είναι αυτό που μας σπρώχνει μακριά από το αδιανόητο, όταν τόσο συχνά αγνοούμε το αυτονόητο; Καθώς άρχισε να νυχτώνει και τα αυτοκίνητα αραίωσαν, μπορούσες τώρα πεντακάθαρα να αφουγκραστείς τη λασπωμένη μάζα να θέλει απεγνωσμένα να ενωθεί με τα νερά του Αργολικού. Γύρω στις 20:00 τηλεφώνησαν στον αδερφό μου να κατεβεί αμέσως (εργάζεται στην υπηρεσία ύδρευσης του Δήμου Άργους Μυκηνών). Από τη στιγμή εκείνη κι έπειτα άρχισαν τα τηλεφωνήματα. Πόσο φτωχοί, πόσο απελπιστικά λειψοί, πόσο ανυπεράσπιστοι είμαστε όλοι απέναντι στο στιγμιαίο φτάρνισμα της φύσης! Αλλά και πόσο διδακτικά είναι τέτοια βιώματα φυσικών καταστροφών – μακράν πιο διδακτικά κι από τις πλέον φαντασμαγορικές κινηματογραφικές παραγωγές καταστροφής του Χόλιγουντ.
Το Άργος οι αρχαίοι συγγραφείς το αποκαλούσαν «πολυδίψιον», γιατί δεν έχει ποτάμια, λίμνες, γενικά υδάτινες επιφάνειες για την καλλιέργεια του κάμπου του. Οι δυο ξερικές ρεματιές (Ξεριάς και Πάνιτσα) που το διαπερνούν από τη βόρεια και ανατολική του πλευρά, πριν καταλήξουν στη θάλασσα, είναι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ένα συλλογικό αποθετήριο κάθε λογής ακαθαρσιών και απορριμμάτων, άχρηστων οικοδομικών υλικών κ.ο.κ. Ένα ακόμη ιδιότυπο νεκροταφείο της δύσοσμης και άκρως ανθυγιεινής πλευράς του τάχαμου εξελιγμένου πολιτισμικά «εγώ» μας. Από χθες το βράδυ όλος αυτός ο όγκος των σκουπιδιών διοχετεύθηκε στη θάλασσα με τις γνωστές περιβαλλοντικές συνέπειες. Μάλιστα, τα δυο αυτά ξεροπόταμα ξεβράζουν στο επίκεντρο μιας ευαίσθητης οικολογικά ζώνης (την παραλιακή Ν. Κίου και Ναυπλίου), όπου μαζικά κάθε χρόνο αναζητούν πρόσκαιρο καταφύγιο διάφορα σπάνια είδη αποδημητικών πουλιών.
Τον χειμώνα του 1967 οι πλημμυρισμένες αυτές ρεματιές προκάλεσαν πολλά θύματα. Και κατά τη δεκαετία του 1980 πρόλαβε η γενιά μου τέτοια καιρικά ξεσπάσματα, αλλά χωρίς απώλειες. Πρόκειται για περιοδικό φαινόμενο σύμφωνα με τους ειδικούς που δε θα το αποφύγουμε στο μέλλον. Όπως δε θα αποφύγουμε και την αναμέτρηση με το ψευτο-είδωλο του δήθεν πανίσχυρου εαυτού μας.
Ο αδερφός μου γύρισε μούσκεμα τα ξημερώματα, για να ξαναφύγει σε λίγο. «Δεν έχω ξαναδεί το Άργος έτσι». Μας περιέγραψε σκηνές λιμνοθάλασσας σε κεντρικούς δρόμους της πόλης, όπου το αποχετευτικό δίκτυο δεν άντεξε να διαχειριστεί τις ποσότητες του νερού που έπεσε. Το πρωί μάθαμε και για το άτυχο θύμα αυτής της νεροποντής. Λυπάμαι πολύ που μια γυναίκα από έναν άλλο τόπο άφησε την τελευταία της πνοή σε ένα σκοτεινό υπόγειο του Άργους, επειδή εσφαλμένα είχε πιστέψει ότι εδώ θα ανακάλυπτε λίγη από τη χαμένη αξιοπρέπεια που δεν της πρόσφερε η δική της πατρίδα. Περισσότερο όμως λυπάμαι που δε λυπηθήκαμε για την ανθρώπινη απώλεια τόσο, επειδή δεν αφορούσε συγγενικά με τα δικά μας φυλετικά χαρακτηριστικά. Λυπάμαι επίσης, γιατί όταν υποχωρήσουν τα νερά από τις κοίτες των ρεμάτων, θα σπεύσουμε πιθανότατα να τις μπαζώσουμε ξανά με ό,τι δεν έχουμε ανάγκη. Λυπάμαι ακόμα, γιατί αυτό που συνέβη, θα ξανασυμβεί. Και μάλλον θα μας βρει το ίδιο απροετοίμαστους και ξαφνιασμένους. Λυπάμαι, τέλος, επειδή όταν εσείς θα διαβάζετε αυτόν τον πρώτο σύντομο απολογισμό, εμείς θα τον έχουμε ήδη ξεχάσει και πάνω στις ξεραμένες λασπουριές και τα τσακισμένα κλαδιά των δέντρων θα αδημονούμε για την πλαστική καταναλωτική ευτυχία των επερχόμενων Χριστουγέννων. Έτσι απλά.
Χρυσοβαλάντης Μπούτσικος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου