Η πρόσφατα δημοσιευθείσα εργασία του Περδικοβρυσιώτη (Τσιορβασινού) Χριστόφορου Νικολάου, συνταξιούχου γεωπόνου και οινολόγου αποτελεί, για όποιον τη διαβάσει προσεχτικά, πράγματι έργο κόπου μεγάλου και ανυπολόγιστου. Κι απ’ αυτήν την άποψη μόνο να αντικρίσεις το έργο, θα νιώσεις τόσο γι’ αυτό όσο και για το δημιουργό του σεβασμό αμέτρητον.
Μα δεν είναι μόνο τούτη η σκοπιά που ‘‘βλέπει’’ ο αναγνώστης το έργο. Δε λογαριάζεις μόνο τις μέρες και νύχτες που προβληματιζόταν ο Χριστόφορος για το ‘να και για τ’ άλλο… Να βρει και να καταγράψει κάθε λογής μαρτυρίες «ώστε να διασωθεί, έστω και στην ύστατη ώρα, ένα πολύτιμο αγαθό» όπως σημειώνει στον πρόλογο του έργου. Και ασφαλώς αυτός ο σκοπός πηγάζει από τη γνήσια αγάπη για την πατρώα γη, για το Χωριό του (να εξηγούμαστε: όχι χωριό του). Με ειλικρίνεια ο συγγραφέας δηλώνει τις πηγές που άντλησε τις απαιτούμενες πληροφορίες για να τεκμηριώσει τις απόψεις του. Δεν παραλείπει καμιά πηγή πληροφόρησης, ενώ προκαλεί το θαυμασμό του αναγνώστη η παρρησία του να ομολογήσει την αξία του υλικού που «ο αείμνηστος Γιάννης Καραχάλιος» με συστηματική και επίμονη δουλειά, συγκέντρωσε, χωρίς να προλάβει να ολοκληρώσει ό,τι σχεδίαζε την ιστορία της Περδικόβρυσης. Στην κατάλληλη στιγμή ο γιός του, Τριαντάφυλλος Καραχάλιος, έδωσε πρόθυμα στο Χριστόφορο το αρχείο του πατέρα του.
Έντιμη και ξεκάθαρη η στάση του συγγραφέα! Έτσι ένας ορμητικός χείμαρρος (Ο Τάνος είναι τάχα, Χριστόφορε;) μας καλεί, μας κράζει καλύτερα, να γνωρίσουμε κι εμείς ό,τι λάτρεψε αυτός κι οι χωριανοί του, χωρίς όμως να «πετάει στα σύννεφα». Καλά, άσχημα όλα θα βγουν στο φως και θα τα καταγράψει με μια δική του μαστοριά ο οξυδερκής Καστριτοχωρίτης!
Την πρώτη γνωριμία με το χωριό, θα λέγαμε την ανθρωπογεωγραφία των Τσιορβασινών ακολουθούν και αναλύονται «όλα εκείνα τα στοιχεία που είναι άρρηκτα συνδεδεμένα μαζί του» : Η Εκκλησία, Το Σχολείο, Το Μοναστήρι, Το Μετόχι κ.λπ.
Και ακολουθεί το τρίτο μέρος του βιβλίου, ένα πολύ ενδιαφέρον κεφάλαιο για τους Περδικοβρυσιώτες αλλά και για κατοίκους πολλών γειτονικών χωριών: Γενεαλογικά δέντρα. Μελέτη εξονυχιστική, δουλειά επίμονη!
Παρά τις τεκμηριωμένες απόψεις του ο συγγραφέας δεν είναι δογματικός. Αντίθετα παραθέτει απόψεις διάφορες συγκλίνουσες ή διισταμένες, απόψεις αντίθετες με τις δικές του. Και το κάνει χωρίς να βαρυγκωμεί.
Άλλο ένα από τα πολλά χαρίσματα του έργου, κατά την άποψή μας, αποτελούν οι ζ ω ν τ α ν έ ς περιγραφές του, που αφορούν στις δραστηριότητες των ανθρώπων του πετρότοπου. Ομολογώ πως, διαβάζοντας το, μ’ έκανε να «βλέπω» μπρος μου το ζευγολάτη, τον αλωνιστή, τη μάνα με την νάκα φορτωμένη να δουλεύει το σπίτι, ή ν’ ακολουθεί την «εργατιά» για το χωράφι… Φίλε μου, εκείνη η μυσταγωγία για το «ψωμί του θεού», τι σου λέει; Αμή ο αργαλειός, η ρόκα της γιαγιάς, ο θερισμός, το αλώνισμα, της ελιάς το μάζεμα, το τυροκομείο, οι πατητάδες στο ληνό με την τέχνη τους και με τα χωρατά τους… Οι παραινέσεις προς τους νέους σοφές!
Αναφέρθηκε ήδη η έντιμη διάθεση του συγγραφέα ν’ αγκαλιάζει κάθε πτυχή της υπόθεση, κάθε πιθαμή της πατρώας του γης, κάθε στιγμή της ιστορίας του Χωριού του. Και όλα μ’ ένα χιούμορ, με τα πειράγματά του τα αθώα για τους άλλους μα και με αυτοσαρκασμό όπου χρειάζεται.
Μελαγχολεί με το δίκιο του. 424 κάποτε οι κάτοικοι του Χωριού, μόνο 20 τώρα. Τα σπίτια σε μεγάλο βαθμό παρατημένα. Όσο κι αν καταβάλλονται από πολλούς ξενιτεμένους, από την τοπική Κοινότητα και από τον υπέροχο Πολιτιστικό Σύλλογο προσπάθειες για τη διάσωση του χωριού τα πράγματα είναι… σκούρα.
Όμως μελετώντας τη δουλειά του τίμιου μάστορη αφουγκράζεσαι πολλά και διάφορα. Θα ξεχωρίσω ένα: Μια φράση με την οποία κλείνει το κεφάλαιο ΣΧΟΛΕΙΟ «Κι ερωτώ, με όλη μου τη σοβαρότητα που επιβάλλει το θέμα, τι θα λέγατε για έρανο και για προσωπική εργασία;»
Πρόκειται για προσκλητήριο προς τους απανταχού Περδικοβρυσιώτες για την επισκευή του σχολείου τους! Έργο χίλιες φορές ανώτερο, απ’ όποια νουθεσία!
Κλείνω κι εγώ με την προσθήκη: Χριστόφορε, μην αποστερείς το δικαίωμα συμμετοχής και στους π ο λ λ ο ύ ς φίλους του Χωριού σου.
Βάλε μπρος και φώναξε μας.
Στ. Παπαντώνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου