Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι, για να ξαναγνωριστούμε με όλους, είμαι ο Γραμματέας της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ.
Όσο πλησιάζουμε στην έξοδο από την εποχή του μνημονίου, όπως το γνωρίσαμε τα τελευταία χρόνια, τόσο γίνεται εμφανές το σημάδι που αφήνουν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές στον οργανισμό της πατρίδας μας. Οι κοινωνικές συνέπειες της πολιτικής που εφαρμόστηκε είναι διαρκείς και απαιτούν λύσεις, που θα περιλαμβάνουν αφενός άμεσες απαντήσεις και αφετέρου μεσομακροπρόθεσμο σχεδιασμό απαλοιφής και αποκατάστασης των ανισοτήτων που προκλήθηκαν.
Η βελτιωμένη μακροοικονομική εικόνα της χώρας είναι σημαντική, αλλά δε θα φέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα αν δε συνοδευτεί από την ανασυγκρότηση της πραγματικής οικονομίας.Οι παραγωγικές δυνάμεις του τόπου, ηλικιακά και οικονομικά, ασφυκτιούν σε ένα καθεστώς που κυριαρχεί η διάλυση του κοινωνικού κράτους, η φορολαγνεία, η ανύπαρκτη τραπεζική ροή και σε επίπεδο ιδεών η αναξιοκρατία, η διαπλοκή και η διαφθορά.
Ταυτόχρονα ο δημόσιος τομέας παραμένει δυσλειτουργικός και ο ιδιωτικός κρατικοδίαιτος, ενώ ενεργειακά παραμένουμε πλήρως εξαρτημένοι. Είναι λοιπόν σωστή η αντίληψη ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος που αντιμετωπίζουμε είναι η μεταμνημονιακή Ελλάδα να κουβαλάει ακριβώς τις παθογένειες της παλιάς, σε επίπεδο πολιτικό, σε επίπεδο αξιακό, κοινωνικό και εντέλει οικονομικό.
Σημείο-τομή κατά την άποψή μου για την επόμενη μέρα είναι η κατανόηση της απόλυτης αλλαγής στη σύνθεση και την υφή του κοινωνικού ιστού της χώρας, που επέφερε η μνημονιακή περίοδος. Η μεσαία τάξη έχει εξανεμιστεί, ενώ σημαντικά τμήματα του ελληνικού λαού νοιώθουν ότι δεν έχουν να χάσουν πια τίποτα.
Αυτές οι κοινωνικές μεταβολές είναι που μετέτρεψαν τα κόμματα της μεταπολίτευσης σε οργανισμούς παρωχημένους, αυτές οι κοινωνικές μεταβολές είναι που δημιουργούν τις συνθήκες δημιουργίας νέων φορέων, που θα εκφράζουν και θα δημιουργούν συνθήκες και θα εκφράζουν τα νέα αιτήματα. Αυτά είναι τα πλατιά τμήματα του ελληνικού λαού που έχουν ανάγκη τη δημοκρατική παράταξη.
Ποιος λοιπόν ήταν και ποιος είναι ο ρόλος της δημοκρατικής παράταξης; Η επιλογή του 2010 στήριξε την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, η οποία σήμερα την καθιστά ακόμα και μετά από έξι χρόνια ύφεσης ως την πιο στέρεη και αξιόπιστη Δημοκρατία της Ανατολικής Μεσογείου και των Βαλκανίων.
Η οργανωτική συρρίκνωση του ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται άλλο ως μία σύγχρονη θυσία της Ιφιγένειας, το κίνημά μας ανέλαβε εξ ολοκλήρου το βάρος της ευθύνης της σωτηρίας της χώρας, όταν ο κ. Σαμαράς και ο κ. Τσίπρας αποτελούσαν τις διαφορετικές όψεις του νομίσματος της δραχμής.
Ήταν τότε ακριβώς που η τυφλή διαμαρτυρία γιγάντωσε νεοφασιστικές αντιλήψεις και έδωσε σάρκα και οστά στη Χρυσή Αυγή. Ήταν λίγο μετά, όταν οι τακτικισμοί του κ. Σαμαρά οδήγησαν τη χώρα σε εκλογές, που έθεσαν σε κίνδυνο την πορεία της στην Ευρώπη και σε ψευδεπίγραφα διλήμματα που οδήγησαν σε έναν νέου τύπου διχασμό.
Οι διπλές εκλογές του 2012 ήταν ένα λάθος, που οδήγησε στη δημιουργία ενός δίπολου που διευρύνει τις παθογένειες του μεταπολιτευτικού συστήματος, με τη Νέα Δημοκρατία αφενός σήμερα να καπηλεύεται τις θυσίες του ελληνικού λαού ξεχνώντας τις προεκλογικές υποσχέσεις των Ζαππείων και το ΣΥΡΙΖΑ να υιοθετεί το μεγαλύτερο τμήμα της παλαιοκομματικής αριστοκρατίας υποσχόμενο την επιστροφή στο παρελθόν.
Όμως φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι, λάθη έκανε και το ΠΑΣΟΚ και όχι μόνο την περίοδο 2010-2013, αλλά και παλαιότερα. Το ΠΑΣΟΚ και τα μεγαλοστελέχη του βολεύτηκαν στην αναπαυτική πολυθρόνα του κρατισμού και του κυβερνητισμού, οι πρωτοπόρες ιδέες που πάντα ακολουθούσαν το κίνημά μας χάθηκαν γιατί κανείς ποτέ από τους ιθύνοντες δεν τις ήθελε, είχαν την εξουσία και πίστευαν ότι θα την έχουν για πάντα.
Η εσωτερική δημοκρατία των κομμάτων εξουσίας όπως διαμορφώθηκε όλα τα τελευταία χρόνια είχε και έχει τους νέους ως συμπληρώματα, συμπληρώματα αφισοκόλλησης, κινητοποίησης και φωτογραφιών.
Δεν ήταν αυτό που ονειρευτήκαμε, δεν είναι αυτό που ονειρευόμαστε και είναι πράγματι πολύ δυσάρεστο να βλέπουμε νέους ανθρώπους να λειτουργούν με παλαιές νοοτροπίες,χρησιμοποιώντας ακριβώς την ίδια λογική πατερναλισμών που χρησιμοποίησαν πολλές γενιές παλαιότερων αφυδατώνοντας κάθε προσπάθεια. Μπαίνουν οι ίδιοι στη θέση των βαμπίρ-πολιτικών του παρελθόντος, που χρησιμοποίησαν τις νεώτερες γενιές για να ζουν οι ίδιοι.
Κι εδώ οφείλω να μιλήσω για τις φωνές εκατοντάδων συντρόφων της ΠΑΣΠ σε όλη τη χώρα που με όραμα την αλλαγή πάλεψαν στις τάξεις του ΠΑΣΟΚ χωρίς προσωπικές στρατηγικές. Δεν μπορώ να ξεχάσω τις φωνές που πνίγηκαν επειδή δεν ήταν αρεστές, δεν μπορώ να περιφρονήσω ότι τα αποτελέσματα για τα οποία σήμερα υπερηφανευόμαστε σε επιστημονικούς και επαγγελματικούς χώρους στηρίζονται κυρίως στους χθεσινούς πασπίτες που τόσο λοιδορήθηκαν και σήμερα είναι ξεχασμένοι στα ιδρύματά τους.
Ποιος όμως ήταν και ποιος είναι και ο ρόλος της Ευρώπης στην περίοδο της κρίσης; Η σκληρή επιλογή λιτότητας που επέβαλε το δίδυμο Μέρκελ και Σαρκοζί κατέστησε την Ευρωπαϊκή Ένωση όμηρο των εγγενών προβλημάτων της Συνθήκης του Μάαστριχ.
Εμείς ως νεολαία κι εγώ προσωπικά δεν πιστεύουμε σε μία Ευρώπη παρακολούθημα νεοφιλελεύθερων αγορών,δεν πιστεύουμε σε μια συντηρητική ηγεσία που σκέφτεται και δρα καθυστερημένα ούτε πιστεύουμε στην όψιμη αλληλεγγύη κάποιων σοσιαλδημοκρατών που τρία χρόνια σιωπούσαν και σήμερα εμφανίζονται για να πανηγυρίσουν μαζί μας την έξοδο από την κρίση. Ο ελληνικός λαός πλήρωσε τη σιωπή τους.
Θέλουμε μια Ευρώπη με πρότυπους θεσμούς εκπροσώπησης, με μηχανισμούς ελέγχων και στήριξης, αλληλέγγυα στα προβλήματα, στις λύσεις και όχι τιμωρητική. Η Ευρωπαϊκή Ένωση ή θα αλλάξει ή θα πεθάνει.
Συζητώντας όμως στο παρόν για το παρελθόν, χάνουμε το μέλλον.
Έτσι κι αλλιώς την παράταξη της θλίψης των ημετέρων και του ωχαδερφισμού, την Ελλάδα της κατήφειας, της κοινωνικής απαξίωσης, της αξιακής απαξίωσης, πρέπει να την αφήσουμε πίσω.
Ήρθε η ώρα να μιλήσουμε μεταξύ μας ειλικρινά για το μέλλον της παράταξης και το μέλλον της χώρας. Ήρθε η ώρα να κλείσουμε οριστικά τους λογαριασμούς με το παρελθόν, να κάνουμε τον απολογισμό μας ως πολιτικό υποκείμενο και να χαράξουμε νέους δρόμους, που είναι ιστορικά αναπόφευκτο να ανοίξουν.
Όμως θα πρέπει να προσέξουμε, η πολιτική, όπως και η ζωή, δε λειτουργεί με όρους αυτονόητου.
Επειδή γεννηθήκαμε σε μια Ελλάδα με αυτά τα σύνορα δε σημαίνει ότι θα πεθάνουμε με τα ίδια σύνορα.
Επειδή είμαστε κοντά στην έξοδο από το μνημόνιο δε σημαίνει ότι θα βγούμε από αυτό.
Επειδή πιστεύουμε ότι εμείς είμαστε η δημοκρατική παράταξη, δε σημαίνει ότι αυτό πάντα θα παραμένει.
Για όλα αυτά χρειάζεται κόπος, πίστη και αγώνας.
Πρέπει να πιστέψουμε στην εθνική κυριαρχία της χώρας μας και να παλέψουμε γι΄ αυτήν, να προστατεύσουμε τα εθνικά μας συμφέροντα και στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Πρέπει να βγούμε από το μνημόνιο και να μοχθήσουμε γι αυτό,πρέπει να ανασυγκροτήσουμε τη δημοκρατική παράταξη και να ιδρώσουμε γι΄ αυτό,μόνο με ευχές δε βάφονται αυγά.
Πώς μπορούμε όμως να κάνουμε το άλμα πέρα από το κενό; Οφείλουμε πολύ γρήγορα να ανασυγκροτηθούμε συντρόφισσες και σύντροφοι, αναλογιζόμενοι τις ιδέες που μας ενώνουν και όχι τα μικροσυμφέροντα που μας χώρισαν και εξακολουθούν να μας χωρίζουν.
Οφείλουμε να θυμηθούμε το ρόλο ύπαρξης της δημοκρατικής παράταξης, της ραχοκοκαλιάς κάθε εθνικής προσπάθειας και επιτυχίας, να αναλογιστούμε ότι η ανασυγκρότησή της δεν έχει να κάνει με το ατομικό συμφέρον κάποιων, αλλά με την αδήριτη ανάγκη να μην πέσει η χώρα σε μια νέα περιπέτεια, όπου το υπάρχον πολιτικό σύστημα θα εναλλάσσεται στην εξουσία με γρήγορους ρυθμούς και οι κυρίαρχες δυνάμεις θα είναι η ακροδεξιά και η συντηρητική δήθεν αριστερά.
Οφείλουμε να αποκτήσουμε ξανά αναφορές στο εργατικό κίνημα, στους αγρότες, στους φοιτητές και τους σπουδαστές, να αναλογιστούμε την αναγκαιότητα κατάργησης της ασύμμετρης Δημοκρατίας, η οποία αναδεικνύει το ατομικό συμφέρον έναντι των συλλογικών, κοινωνικών και λαϊκών δικαιωμάτων, την ανάγκη ανατροπής της αντίληψης που μας οδηγεί να σκεπτόμαστε μόνο το άμεσο προσωπικό όφελος και όχι το γενικό καλό, μέσω του οποίου θα έρθει η ατομική πρόοδος.
Επειδή λοιπόν αμφιβάλω αν όντως το 2010 είδαμε την κρίση ως ευκαιρία για τη χώρα, ας τη δούμε τουλάχιστον το 2014 για τη δημοκρατική παράταξη και το πολιτικό σύστημα. Το σημερινό πολιτικό σύστημα είναι πλήρως αναντίστοιχο με την κοινωνική διαστρωμάτωση που έχουν επιφέρει οι συνέπειες της κρίσης, είναι διεφθαρμένο και διαπλεκόμενο σε μεγάλο βαθμό, ανήμπορο να νοιώσει τις ανάγκες της γενιάς μας, είναι πελατειακό και λειτουργεί με όρους "big brother", όπου social media και ΜΜΕ αναδεικνύουν προσωπικότητες και όχι πολιτικές, αναδεικνύουν λεπτομέρειες για να σκανδαλίσουν και όχι για να ενημερώσουν.
Η σταδιακή μεταμόρφωση του πολίτη και εντέλει των Πολιτικών από homo politicus σε homo economicus εξασθένησε τη Δημοκρατία μας. Τα συλλογικά υποκείμενα, κόμματα, φορείς,συνδικάτα, διαβρώθηκαν και εντέλει απαξιώθηκαν. Η συνεργασία και η αλληλεγγύη έδωσε τη θέση της στον αχαλίνωτο ανταγωνισμό και σε κάθε έκβαση της κοινωνικής ζωής και του δημοσίου λόγου. Από το σχολείο στον επαγγελματικό στίβο, από την καφετέρια στο γήπεδο και ως τη Βουλή.
Η υπέρβαση όλων αυτών των παθογενειών ξεκινάει από μία ενδελεχή αυτοκριτική και κριτική, από μία ψύχραιμη ανάλυση των αιτιών που μας οδήγησαν εδώ και από κάποιες συνθήκες που κατά την άποψή μου πρέπει όλοι μαζί να συνομολογήσουμε.
1. Η Δημοκρατική Παράταξη χρειάζεται όλα της τα ρεύματα, όλες τις συνιστώσες και την παράδοση ΕΑΜικής αντίστασης και αυτή της Ένωσης Κέντρου.
2. Χρειάζεται και η πνευματική πρωτοπορία και η λαϊκή αναφορά.
3. Χρειάζεται η θεσμική τους λειτουργία να διαπνέει κάθε της απόφαση, όπως επίσης και το σεβασμό στις αποφάσεις αυτές. Αποκλεισμοί δε χωράνε, υστεροβουλίες δε βοηθούν.Η νεολαία ΠΑΣΟΚ και η ΠΑΣΚ είναι εδώ και θέλουν και μπορούν να προσφέρουν.
Τέλος, χρειάζεται να αντιληφθούμε ότι τα πρόσωπα δεσμεύονται αλλά και προστατεύονται από τη συλλογικότητα. Η ηθική απαξίωση προσώπων που προσέφεραν στο κίνημα, αλλά και συγκεκριμένα των Αρχηγών του ΠΑΣΟΚ οι οποίοι διετέλεσαν όλα τα τελευταία χρόνια, του Κώστα Σημίτη, του Γιώργου Παπανδρέου, του Βαγγέλη Βενιζέλου, πολλές φορές από κοινού ή συνηθέστερα εξατομικευμένα, υποσκάπτει την πορεία μας.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, αυτό που μας ένωσε και μας έβαλε όλους μαζί στη μάχη ήταν η πίστη σε μια Ελλάδα που κυριαρχούσε η Εθνική Ανεξαρτησία, η Λαϊκή Κυριαρχία και η Κοινωνική Δικαιοσύνη. Αυτό είναι που πρέπει να μας ξαναενώσει.
Το μέλλον θα δείξει αν θα πετύχουμε, εμείς θα είμαστε εκεί.
Σας ευχαριστώ πολύ.
